- ul. Starowiejska 152, 47-400 Racibórz
- zmsds_raciborz@zakon.opoka.org.pl
fot. Jean Franssen
Długa historia wioski klasztornej w rozpoczęła się 1875 roku wraz z przybyciem Arnolda Janssena do Steyl. Opuścił on Niemcy, ponieważ Kulturkampf (wojna kulturowa) uniemożliwił mu założenie tam seminarium misyjnego. W Holandii panowała wolność religijna, dlatego to właśnie tutaj szukał odpowiedniej lokalizacji dla niemieckiego seminarium misyjnego. Steyl, położone tuż za holendersko-niemiecką granicą, przykuło jego uwagę.
Po zakupie starego zajazdu w Steyl założył tam dom misyjny św. Michała Archanioła. Stary zajazd został zburzony, a w ciągu następnych 25 lat wzniesiono rozległy budynek klasztorny. Nie był to jedyny budynek poświęcony pracy misyjnej. Osada klasztorna Steyl, z jej blisko 150-letnią historią, opowiada historię rozwoju życia monastycznego.
fot. Jean Franssen
Choć sednem klasztorów w Steyl była ich łączność ze światem poprzez pracę misyjną, klasztory były w rzeczywistości bardzo odizolowane od społeczeństwa holenderskiego. Osada klasztorna była całkowicie samowystarczalna, co oznaczało ograniczony kontakt ze światem zewnętrznym. Wieża ciśnień i kotłownia zaopatrywały braci i siostry w energię i wodę. Uprawiali własne warzywa i owoce oraz mieli własne gospodarstwo rolne. Kawiarnia na Veerplein była jedynym miejscem, gdzie spotykali się mnisi (głównie bracia) i mieszkańcy wioski. Dodatkową rozrywkę zapewniał klasztorny basen i ogrody, w których organizowano gry i zabawy. Niezbędne prace na rzecz misji oraz prace w klasztorach i wokół nich wykonywali sami zakonnicy. Mogli kształcić się w różnych zawodach, takich jak praca w drukarni, fotografowanie czy nauczanie. Wieża ciśnień, drukarnia, stary basen i zachowane do dziś mury klasztorne świadczą o samowystarczalności osady klasztornej.
Pierwotnym celem klasztorów było kształcenie misjonarzy. W połowie XX wieku bracia i siostry skupili się również na społeczeństwie holenderskim. Drzwi do klasztorów otworzyły się w przenośni i dosłownie.
Na przykład siostry zaangażowały się w pracę z młodzieżą i działalność charytatywną. Później, z powodu spadku liczby nowych członków, wspomniane samowystarczalne budynki popadły w coraz większą ruinę, uzależniając wioskę klasztorną od świata zewnętrznego. Co więcej, nie było już wystarczającej liczby zakonników, aby utrzymać same klasztory, a do pozostałej pracy w klasztorach potrzebni byli świeccy. Tymczasem wielu wolontariuszy, zwłaszcza z samego Steyl, przyczynia się do utrzymania wioski klasztornej i jest uważanych za członków rodziny Arnoldowej.
Prowincja Limburgia uznała wioskę klasztorną za regionalne dziedzictwo kulturowe. Uczyniono to ze względu na jej walory zabytkowe i krajobrazowe, unikalną koncentrację budynków, bogatą historię kulturową i społeczną oraz obecność unikatowych ogrodów, muzeów, artystów i rzemieślników.
BOEi to Fundacja, która koordynuje i wspiera działania na rzecz Wioski Klasztornej Steyl, co czyni ją właścicielem 30 000 m² zabytków narodowych (11 budynków lub zespołów budynków), w tym dawnej drukarni, wieży ciśnień, gospodarstwa rolnego, kotłowni, basenu i zabudowań klasztornych. Budynki położone są na terenie o powierzchni około 12 hektarów, otoczonym pięknymi parkami i ogrodami. BOEi ma długą historię działalności w Steyl, prowadząc badania od 2005 roku.
fot. Jan van Dalen
