A wszystko zaczynało się tak zwyczajnie, od nieszczęśliwego upadku z konia hrabianki Czackiej. Wypadek z roku 1894 bardzo pogorszył jej i tak słaby wzrok. Rodzina chciała szukać ratunku w Paryżu, ale panna Róża najpierw poszła do jednego z warszawskich okulistów z pytaniem, czy warto tam jechać. Odpowiedź lekarza zmieniła całe jej życie: „Panno hrabianko, już nie warto. Niech panna hrabianka pomyśli o polskich niewidomych” – usłyszała. Po tej wizycie Róża zamknęła się na domowych rekolekcjach, a potem pojechała zagranicę uczyć się pracy z niewidomymi. Po powrocie założyła Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi (1910 r.) i rozpoczęła dzieło tworzenia placówki szkoleniowo-wychowawczej dla dzieci i młodzieży niewidomej, najpierw w Warszawie, a potem w podwarszawskich Laskach. W 1918 r. powołała zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. W ten sposób zrodziło się Dzieło Lasek, które dla uczczenia Trójcy Przenajświętszej nazwano „Triuno”, gdyż łączy ono trzy elementy tworzące fundament Dzieła: niewidomych, siostry zakonne i współpracowników świeckich.