- ul. Starowiejska 152, 47-400 Racibórz
- zmsds_raciborz@zakon.opoka.org.pl
"Im bardziej nasze wspólnoty będą promieniowały radością i zadowoleniem, tym bardziej przekonywujące będzie nasze świadectwo o sensie i wartości życia
w pełniejszym naśladowaniu Chrystusa".
Kostytucja SSpS 513
MODLITWA
Według konstytucji naszego zgromadzenia, to z naszej wewnętrznej modlitwy czerpiemy moc do naśladowania Pana w życiu. Codzienna modlitwa, to czas wznoszenia kadzidła przed obliczem Pana. Powracanie do serca Boga, to przebywanie z Trójcą Przenajświętszą. Źródłem naszej apostolskiej działalności i znakiem naszej jedności jest Eucharystia ona ma moc pogłębiać naszą więź z Jezusem i braćmi. Staramy się też jako wspólnota i indywidualnie adorować Jezusa w Najświętszym Sakramencie.
Nasze modlitwy każdego poranka rozpoczynamy wezwaniem Ducha Świętego, pamiętając słowa Matki Józefy, że wołanie Przyjdź Duchu Święty powinno być oddechem naszej duszy.
Jako wspólnota odmawiamy również każdego dnia laudesy i nieszpory. Oprócz modlitw wspólnotowych pielęgnujemy nasze życie modlitwy poprzez spotkania z Panem twarzą w twarz. Słowo Boże rozważamy w codziennej medytacji, na indywidualną modlitwę poświęcamy też godzinę czasu oprócz medytacji. Spotkania z ludźmi i aktualne wydarzenia stają się dla nas zachętą do rozmowy z Bogiem. Polecamy Mu intencje Kościoła i świata. Modlitwę naszą musi przenikać duch apostolski, a działalność apostolską- duch modlitwy (konst.412). Staramy się jednego dnia w miesiącu – być ściślej z Panem – poprzez milczenie, dłuższą modlitwę tzn. dzień skupienia. Każdego roku przeznaczamy sześć pełnych dni na rekolekcje. Czerpiemy ze zdrojów naszych Matek i ojca Arnolda, aby pogłębiać i stawać u źródeł duchowości, u początków. W naszych modlitwach, wracamy i pielęgnujemy ich wspomnienia, myśli. Duch Święty jednoczy nas na modlitwie z Bogiem między sobą i braćmi oraz siostrami.
O Trójco Przenajświętsza,
która przez łaskę w mej duszy mieszkasz
-adoruję Cię
O Trójco Przenajświętsza,
która przez łaskę w mej duszy mieszkasz
-uświęć Mnie
O Trójco Przenajświętsza,
która przez łaskę w mej duszy mieszkasz
-spraw, abym Cię kochała coraz więcej.
O Ogniu, który ciągle gorejesz i nigdy nie ziębniesz,
o żarząca Miłości, która nigdy nie gaśniesz
-rozpal, rozpłomień mnie coraz bardziej,
abym Cię coraz więcej kochała.
O Zbawicielu mój -całym sercem jednoczę się z Tobą.
O Duchu Święty Ojcze Miłości -użycz nam Miłości.
O wieczna Miłości -bądź moją Miłością
O Maryjo, Matko pięknej miłości -uproś nam miłość.
„Niech wasze serca będą jak ołtarz,
z którego bez przerwy wznosi się do Boga dziękczynna ofiara”.
św. Arnold Janssen
PRACA PASTORALNA
Wytężamy nasze siły w rozkrzewianie Dobrej Nowiny, zaczynając od środowiska, w którym żyjemy, angażując się w życie Kościoła lokalnego. Stąd też pracujemy w parafiach i wspólnotach kościelnych
– jako zakrystianki
– organistki, kantorki, liturgistki
– angażujemy się w apostolat modlitwy za zmarłych
– w kancelariach parafialnych
– współpracując ze Zgromadzeniem Słowa Bożego w animacji misyjnej zgodnie z wolą naszego Założyciela, gdyż przejęłyśmy to samo misyjne posłannictwo
– prowadząc misyjne oraz biblijne grupy
– koordynując Dziewczęcą Służbę Maryjną oraz inne grupy młodzieżowe.
"Nie pragnę niczego więcej nad to,
by z łaską Bożą być najmniejszą
i ofiarować siebie dla dzieła rozkrzewienia wiary”.
bł. Matka Józefa
POSŁUGA UBOGIM
„Ubodzy zajmują uprzywilejowane miejsce w Ewangelii. Dlatego też zostałyśmy powołane, by w szczególny sposób ująć się za biednymi w świecie, który doznał głębokiego rozdarcia wskutek niesprawiedliwości i niegodnych człowieka warunków życia” (Konstytucje SSpS 112).
Regularna praca z biednymi, uzależnionymi i niezaradnymi życiowo, którą podjęło nasze Zgromadzenie w Raciborzu rozpoczęła się w 2001r. i trwa do dziś. Z pomocy jadłodajni korzysta około 170 osób, do których zaliczają się rodziny wielodzietne, bezdomni, samotni i niezaradni życiowo. Duże wsparcie punkt wydawania żywności otrzymuje od Urzędu Miasta, dzięki czemu potrzebującym zapewniona jest podstawowa pomoc w zakresie żywienia.
W 2022 roku powstał Dom Nadziei w Dylakach, który został zakupiony by służyć głównie osobom bezdomnym, chcącym wyjść z bezdomności i rozpocząć nowe życie. Siostry tworzą wspólnotę życia, z tymi, którzy zdecydowali, że chcą rozpocząć nowe życie.
Istotą naszej posługi wśród biednych jest nie tylko wsparcie w podstawowych czynnościach życiowych, czy zapewnienie pożywienia, ale także pomoc duchowa. Pragniemy nieść nadzieję tym, którzy ją stracili. Być z tymi, których świat wyklucza i spycha na margines życia społecznego. Staramy się poznawać rzeczywiste potrzeby i problemy osób, z którymi jesteśmy, zachęcając ich do podejmowania różnych inicjatyw, dzięki którym stopniowo polepszają warunki swojego życia. Troska i zabieganie o poszanowanie godności osoby ludzkiej oraz jej wartości wewnętrznych są dla nas ważniejsze niż pomoc materialna.
"ten dom,To posługa miłości,
z dobrego serca, z czystych intencji. Wsparta dobrym sercem wielu dobrodziejów".
bp Andrzej Czaja
APOSTOLSTWO CHORYch
Posługa chorym wymaga ogromnej wrażliwości, a przede wszystkim osobistego powołania, do którego sam Chrystus zaprasza, aby nieść Jego Miłosierdzie całemu światu. Zawód pielęgniarki jest konkretnym zawodem który jest szczególnie ceniony w krajach misyjnych, gdzie służba zdrowia jest słabo rozwinięta i brakuje podstawowych środków pomocy do opieki nad chorymi. Stąd też wiele polskich sióstr pielęgniarek pracuje na misjach, wspierając tamtejsze środowiska swoimi umiejętnościami i doświadczeniem zdobytym w ojczystym kraju.
Siostry w Polsce pracują w szpitalach, domach pomocy społecznej, jako pielęgniarki środowiskowe, a także w opiece paliatywnej, współpracując z hospicjum. Kilka sióstr służy opieką starszym i schorowanym siostrom, które tworzą wspólnotę w domu św. Józefa w Raciborzu. Swoją obecnością świadczą o Miłosiernej Miłości Boga. Pełnią uczynki miłosierdzia względem ciała, ale równocześnie nie zaniedbując ducha. Siostry zachęcają do przyjmowania sakramentów świętych, modlitwy i do ufności Bogu, zwłaszcza w tych najcięższych momentach życia, które dla wielu dobiega końca. Nie tylko pielęgniarki, ale też wiele sióstr, stara się odwiedzać ludzi chorych, starszych i samotnych w ich własnych domach, by nieść im potrzebną pomoc i pocieszenie.
„Siostry opiekujące się chorymi
i potrzebującymi pomocy odzwierciedlają dobroć Chrystusa przez swoją cierpliwość i gotowość niesienia tej pomocy”.
Konstytucje SSpS 111,2
SŁUŻBA SŁOWU BOŻEMU
Praca misjonarki nie tylko za granicami swojego kraju, ale także w ojczyźnie związana jest z katechizacją. Działalność katechetyczna jest konsekwencją pracy misyjnej.
Troską naszej pracy apostolskiej w szkolnictwie jest wszechstronne nauczanie, w którym wiedza i kultura są przepojone duchem chrześcijańskim. Powierzonych naszej opiece staramy się tak przygotować, aby byli zdolni do kształtowania swego środowiska w duchu chrześcijańskim, tak, aby wszystkie dziedziny życia były przeniknięte duchem Ewangelii
Siostry służąc Słowu Bożemu pracują:
– w szkołach podstawowych i średnich
– katechizują w przedszkolach,
– w Ośrodku Szkolno- Wychowawczym dla Niesłyszących i Słabosłyszących w Raciborzu
– w Zespole Szkół Specjalnych
– jako pedagodzy szkolni
– w szkołach jako nauczyciele przedmiotów innych niż religia
– jako wykładowcy na Uczelniach Wyższych.
Jednak praca katechetki, to nie tylko nauka religii w szkole. W pracę tę wplata się wiele dodatkowych zajęć, którym siostry się w pełni oddają prowadząc różne grupy dziecięce i młodzieżowe, grupy Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, schole; organizując rekolekcje i skupienia. Wyjeżdżają jako opiekunowie, wychowawcy na kolonie, obozy, a także „Wakacje z Misjami”, czy „Wakacje z Bogiem” oraz inne formy wypoczynku, animacji misyjnej i formacji duchowej.
Znana i ceniona w środowisku niesłyszących jest s. Monika Polok, która od początku drogi życia zakonnego związana jest z duszpasterstwem niesłyszących w Raciborzu. Dzięki ks. Prałatowi Janowi Szywalskiemu, który poszukiwał pomocy w duszpasterstwie, s. Monika podjęła niezbędne kursy, by nauczyć się języka migowego i rozpoczęła pracę jako katechetka w szkole podstawowej, a następnie zawodowej.
„Najpierw byłam samoukiem, podglądałam jak to robią fachowcy-duszpasterze. Uczyłam się z książek a także od dzieci i młodzieży coraz to nowych migów. Pracę łączyłam z modlitwą i Pan Bóg mi zawsze pomagał”– pisze o sobie Siostra.
Obecnie s. Barbara Pach zaangażowała się w duszpasterstwo niesłyszących. Katecheza to tylko część pracy jaką siostry względem osób niesłyszących wykonują. W Raciborzu mieszka wiele małżeństw i rodzin osób głuchych. Po ukończeniu raciborskiej szkoły, poszukują pracy, co jest z natury rzeczą trudną. Siostry są powierniczkami ich trosk i zmartwień. Pomagają, doradzają, a przede wszystkim pośredniczą w kontaktach ze światem słyszących. S. Monika opracowała program nauczania religii dla klas gimnazjalnych w szkołach dla niesłyszących na terenie całej Polski. Trzy pozycje książkowe, które są autorstwa s. Moniki: „Jubileusz 170-lecia Szkoły dla Głuchych w Raciborzu”, oraz „Głusi mówią”, to nie tylko historia miejsca, ale przede wszystkim świadectwa osób niesłyszących, które dzielą się swoim „cichym” życiem.
„Służymy Słowu Bożemu przez pomoc w wychowaniu religijnym, przez katechezy, spotkania modlitewne, rekolekcje oraz inne posługi pastoralne”.
Konstytucje SSpS 107, 1
NASZA CODZIENNOŚĆ
„Żyjąc w misyjnym Zgromadzeniu zakonnym staramy się o to, aby miłość Boża uwidoczniała się w naszym życiu i w posłudze. Jako wspólnota sióstr różnych narodów i języków, stajemy się żywym znakiem jedności i różnorodności Kościoła” (Konstytucje SSpS).
Łączy nas szczera siostrzana miłość. Różnorodność pod względem pochodzenia, narodowości, charakteru i wieku współsióstr stwarza okazję poznania bogactwa wielorakich darów Ducha Świętego. Szanujemy, wspomagamy i zachęcamy się nawzajem, okazujemy zainteresowanie dla życia i działalności sióstr, dzieląc z nimi radość i cierpienie. Pełne miłości wzajemne zaufanie powinno charakteryzować naszą wspólnotę i objawiać obecność Ducha Miłość wśród nas.
Przez zachowanie trzech rad ewangelicznych pogłębia się nasze zjednoczenie z Chrystusem o wzrasta gotowość służenia Mu. W radach ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa działa miłość, która przynagla nas do coraz pełniejszego oddania się. W realizowaniu tej miłości nigdy nie jesteśmy u celu, lecz zawsze w drodze. Odwagę, wytrwanie i radość na tej drodze czerpiemy z uszczęśliwiającej obecności Pana i z kierownictwa Jego Ducha. Wiemy, że nie idziemy same, lecz towarzyszy nam wspólnota sióstr zdążających do tego samego celu.
