Często w rzeczywistości religijnej możemy spotkać się z obrazem, porównaniem życia człowieka jako pielgrzymowania - nieustannego podążania ku Bogu.

Wiele w tym naszym ziemskim pielgrzymowaniu jest spraw i sytuacji, które możem wybrać, zdecydować. Wiele jest jednak też takich, które nas zaskakują. A wszystkie na pewno służą temu, by uczyć nas Miłości - by kochać tak, jak kocha nas Bóg.

Wyruszenie na pielgrzymi szlak - już nie ten przenośny jako alegoria naszego życia, ale ten bardzo konkretny oznaczający wędrowanie dzień po dniu jest wspaniałą okazją, by na nowo zaufać Bogu, by powierzać Jemu swoją drogę, by uczyć się wytrwałości w codziennym podążaniu JEGO  śladami. W tym roku na pielgrzymi szlak w 47. pielgrzymce opolskiej wyruszyły trzy nasze siostry:

s. Aldona w strumieniu opolskim, s. Olga w strumieniu nyskim oraz ja w 5. czerwono-żółtej w strumieniu raciborskim.

Zgodnie z hasłem tegorocznej pielgrzymki "Wierzę w Kościół Chrystusowy" przez kilka dni pieszej wędrówki zgłębialiśmy to, czym jest dla nas wspólnota Kościoła oraz jaka ona jest. Wiarę w Kościół wyznajemy w każdym Credo. Codzienne konferencje, rozważania i wspólna modlitwa pomogły nam raz jeszcze pochylić się nad tym, co dla mnie konkretnie i osobiście oznacza to, że Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski.

s. Barbara Panfil SSpS