„Niech wasze serca będą jak ołtarz, z którego bez przerwy wznosi się do Boga dziękczynna ofiara”.
św. Arnold Janssen

„Pewnego dnia, kiedy zapytałam ją, czy się zawsze modli, dała mi tę piękną odpowiedź: właściwie sama nie wiem, ale czuję, że się zawsze modlę” (S. Veronika o Matce Józefie).
Modlitwa wiąże niebo z ziemią, powiedział Założyciel św. Ojciec Arnold Janssen, natomiast Matka Józefa zachęcała, by oddechem duszy Służebnicy Ducha Świętego było wezwanie: Przyjdź Duchu Święty! Życie bowiem wewnętrzne nie istnieje bez modlitwy. Ważna przy tym jest zarówno modlitwa indywidualna, jak i wspólnotowa.
Sensem życia zakonnego jest naśladowanie Jezusa i wzrost w patrzeniu na rzeczywistość Jego oczyma. Z tego względu wymiar kontemplacyjny naszego życia odgrywa tu ogromną rolę, jedynie wówczas gdy doświadczamy w modlitwie jak bardzo Bóg kocha Świat, będziemy potrafiły dać o nim świadectwo wobec świata: świadcząc o Jego miłości do stworzenia. (wg W sercu naszej tożsamości, s.Franziska Carolins Rehbein SSpS)

Według konstytucji naszego zgromadzenia, to z naszej wewnętrznej modlitwy czerpiemy moc do naśladowania Pana w życiu. Codzienna modlitwa, to czas wznoszenia kadzidła przed obliczem Pana. Powracanie do serca Boga, to przebywanie z Trójcą Przenajświętszą. Źródłem naszej apostolskiej działalności i znakiem naszej jedności jest Eucharystia ona ma moc pogłębiać naszą więź z Jezusem i braćmi. Staramy się też jako wspólnota i indywidualnie adorować Jezusa w Najświętszym Sakramencie.
Nasze modlitwy każdego poranka rozpoczynamy wezwaniem Ducha Świętego, pamiętając słowa Matki Józefy, że wołanie Przyjdź Duchu Święty powinno być oddechem naszej duszy. Jako wspólnota odmawiamy również każdego dnia laudesy i nieszpory. Oprócz modlitw wspólnotowych pielęgnujemy nasze życie modlitwy poprzez spotkania z Panem twarzą w twarz. Słowo Boże rozważamy w codziennej medytacji, na indywidualną modlitwę poświęcamy też godzinę czasu oprócz medytacji. Spotkania z ludźmi i aktualne wydarzenia stają się dla nas zachętą do rozmowy z Bogiem. Polecamy Mu intencje Kościoła i świata. Modlitwę naszą musi przenikać duch apostolski, a działalność apostolską- duch modlitwy (konst.412). Staramy się jednego dnia w miesiącu - być ściślej z Panem - poprzez milczenie, dłuższą modlitwę tzn. dzień skupienia. Każdego roku przeznaczamy sześć pełnych dnia na rekolekcje. Czerpiemy ze zdrojów naszych Matek i ojca Arnolda, aby pogłębiać i stawać u źródeł duchowości, u początków. W naszym modlitwach, wracamy i pielęgnujemy ich wspomnienia, myśli. Duch Święty jednoczy nas na modlitwie z Bogiem między sobą i braćmi i siostrami.
Dar duchowości trynitarnej ciągle zadziwia, sprawia, że poniższa modlitwa ma w sobie żywy płomień.
O Trójco Przenajświętsza, która przez łaskę w mej duszy mieszkasz
-adoruję Cię
O Trójco Przenajświętsza, która przez łaskę w mej duszy mieszkasz
-uświęć Mnie
O Trójco Przenajświętsza, która przez łaskę w mej duszy mieszkasz
-spraw, abym Cię kochała coraz więcej.
O Ogniu, który ciągle gorejesz i nigdy nie ziębniesz, o żarząca Miłości,
która nigdy nie gaśniesz
-rozpal, rozpłomień mnie coraz bardziej, abym Cię coraz więcej kochała.
O Zbawicielu mój
-całym sercem jednoczę się z Tobą.
O Duchu Święty Ojcze Miłości
-użycz nam Miłości.
O wieczna Miłości
-bądź moją Miłością
O Maryjo, Matko pięknej miłości
-uproś nam miłość.