DAR RADY - św. Hildegarda (17 września)
Święta Dziewico i opatko Św. Hildegardo, wielka prorokini i doradczyni wielu w twoich czasach, uproś mi odDucha Świętego dar rady.
Hildegarda urodziła się 16 września 1098 r. w Rupertsbergu koło Bingen. Jej rodzicami byli Hildebert i Mechthylda von Bermersheim. Ponieważ była dziesiątym dzieckiem w szlacheckiej rodzinie, w wieku ośmiu lat zgodnie z tradycją dziesięciny została poświęcona Kościołowi. Zaopiekowała się nią przeorysza benedyktynek - Judyta. Przygotowując się do życia w zakonie, w Didibodenbergu, otrzymała klasyczne wykształcenie. Szybko dzięki wrodzonym zdolnościom do nauki i umiejętności wykorzystywania zdobytej wiedzy zyskała uznanie. Gdy w 1136 r. Judyta umarła, to ona zajęła jej miejsce. Hildegarda, by nie dzielić murów z zakonnikami, wkrótce spowodowała przyniesienie konwentu do ufundowanego przez jej rodzinę klasztoru we wsi Rupertsberg. Zbudowała dla swojego zakonu jeszcze jeden klasztor w Einbingen, by zyskać dzięki temu jeszcze większą niezależność. Będąc przeoryszą ujawniła, że od trzeciego roku życia miewała wizje, podczas których komunikowała się z Bogiem. Nie ujawniła tego przez skromność, a może z obawy przed inkwizycją. Dopiero gdy mając 42 lata osiągnęła najwyższe dostępne kobiecie stanowiska w Kościle i uzyskała wpływy w najważniejszych biskupswach i na dworze papieskim, bez obaw przyznała się do swoich doświadczeń. W czasie jednej z wizji usłyszała głos nakazujący jej spisywać swoje wizje.W ten sposób zaczęło powstawać dzięło Scivias - "Poznaj ścieżki Pana".
Wiadomość o tych wizjach roznosiła się coraz dalej, aż przez opata Disibodenberg i arcybiskupa Moguncji Henryka dotarły do papieża Eugeniusza III, który wysłał do klasztoru specjalną komisję, mającą wyjaśnić autentyczność cudów. Wybrane fragmenty wizji zostały przeczytane na synodzie w Trewirze (1147-1148). Hildegarda uzyskała błogosławieństwo i pozwolenie na rozpowszechnianie swoich idei i nakaz spisywania dalszych objawień dzięki wstawiennicu wpływowego teologa i założyciela zakonu cystersów, św. Bernarda z Clairvaux. Treść przeżyć mistycznych spisała w trzech księgach: Scito vias Domini ("Poznaj drogi Pana"), Liber vitae ("Księga zasług życia") i Liber divinorum operum ("Księga dzieł Bożych"). Dzięki Przychylności papieża mogła posunąc się do zawoalowanej krytyki rozwiązłości kleru i domagać się większego uznania dla roli kobiet. Właśnie w tym tonie jest jej sztuka moralna Ordo virtutum ("O sztuce cnoty"), do której sama skomponowała muzykę.
Chociaż autentyczność jej objawień była przez niektórych kwestionowana (uważano, że były one wynikiem migren), to jednak szlacheckie pochodzenie i wysokie stanowisko w hierarchii kościelnej spowodowały, że listy i pisma Hildegardy znajdowały czytelników wśród władców kościelnych i laickich. Dla wielu ludzi średniowiecza jej wypowiedzi były głosem, który pochodził od Boga.
Dzięki solidnemu wykształceniu i bogatemu doświadczeniu oraz wybitnym zdolnościom oratorskim Hildegarda zjednała sobie w końcu przychylność oponentów. Jej rozważania z zakresu teologii, filozofii i historii naturanej były przyjmowane z zainteresowaniem w kręgach kościelnych i laickich, przynosząc jej powszechny szacunek i uznanie. Wśród wiernych jej osoba stała się obiektem kultu. Historie o jej nadprzyrodzonych zdolnościach przenikały poza klasztorne mury i krążyły po średniowiecznej Europie. U szczytu popularności Hildegarda została okrzyknięta "Sybillą znad Renu" i była czczona jako chrześcijańska wyrocznia o atrybutach proroka, do której udawali się po radę i pociechę biskupi, papieże i władcy.
Ważne w jej piśmiennictwie były również dzieła o medycynie, historii naturalnej i lecznictwie. Hildegarda była uważną obserwatorką natury i ludzi. Kierują się grecką filozofią czterech żywiołów, badała wzajemne oddziaływania pomiędzy światem żywym i martwym oraz ich ich wpływ na stan organizmu i duszy człowieka . Swoje wnioski przedstawiła w nieco panteistycznych traktacie o leczniczym i szkodliwym działaniu roślin i minerałów, które jak sądziła, uczestniczyły w nieustannym procesie wymiany wewnętrznych zasobow energii. Jej publikacje z zakresu medycyny ludowej zyskały jej miano pierwszej niewiasty pośród lekarzy i przyrodników Niemiec.
Ponadto w latach 1158-1170 głosiła kazania w środkowych i południowych Niemieczech. Była zapraszana na wykłady i wizytacje w klasztorch. Ta światła kobieta uważała, że śpiew powinien być nieodłączną częścią liturgii, gdyż tak jak modlitwa spiew przybliża człowiekowi zbawienie. Wierzyła, że twórcze natchnienie pochodzi wprost do od Boga, a dzieło artysty jest w rzeczywistości boskim przekazem. Sama skomponowała moralitet i liczne religijne, choć nie liturgiczne pieśni. W odróżnieniu od typowych wówczas śpiewów chorałowych, jej melodie były znacznie bardziej emocjonalne. Pod koniec XX w. jej muzyka zyskała dużą popularność.
Dzięki swoje pozycji udało jej się stworzyć własne zgromadzenie w Bingen am Rhein na Wzgórzu św. Ruperta. W roku 1150 wraz z dwudziestoma mniszkami przeniosła się do nowo wybudowanego klasztoru. Dwa lata później zaproszona została na specjalne spotkanie z Fryderykiem I Barbarossą. W roku 1165 założyła zakon w Einbingen. Zmarła 17 września 1179 r. w klasztorze w Rupertsberg. Została beatyfikowana za swoje zasługi dla Kościoła i ogromny wkład w rozwój myśli katolickiej. Mimo iż rozpoczęty w 1227 roku proces kanonizacyny zostałw wstrzymany w niewyjaśnionych okolicznościach, Hildegarda z Bingen nad Renem została w XIV w. umieszczona w martyrologium jako święta. Do kalendarza liturgicznego obchód ku jej czci wpisano w 1971 roku. Jej biografia jest kompletna i dobrze udokumentowana, co jest rzadkie jak na tamte czasy. Zawdzięczamy to m.in. dwóm mnichom. Jeszcze za życia Hildegardy w latach 1174-1175 mnich Gottfried rozpoczął pracę nad systematyzacją jej dzieł, a w latach 1180-1190 mnich Theoderich ukończył jego prace.
Św. Hildegarda jest patronką esperanto, językoznawców i naukowców.
