W roku srebrnego jubileusz -1914- Zgromadzenie liczyło około 1000 sióstr, które pracowały na 63 placówkach, z tego 9 placówek było w Afryce, 18 w Azji i w Oceanii, 9 w Ameryce Północnej i 19 w Ameryce Południowej. Obok nowicjatu w domu macierzystym, od roku 1912 istniał jeszcze nowicjat w Stockerau koło Wiednia dla powołań z Austrii i w Uden dla powołań z Holandii. Był to już to rozległy fundament pod rozrastające się dzieło.
Pełen nadziei rok jubileuszowy przyniósł Zgromadzeniu pierwszą próbę. W czasie I wojny światowej misjonarzy i misjonarki wydalono z dwóch wiele obiecujących krajów misyjnych: z Togo i Mozambiku. Kilka grup młodych misjonarek zamiast na misje udało się do szpitali wojennych Niemiec i Austrii, by pielęgnować rannych i chorych. Na czas wojny datuje się tylko jedna fundacja- w roku 1917 powstała placówka misyjna na wyspie Flores, należącej do Indonezji, jako jeden z najbardziej owocnych terenów misyjnych.

Kiedy tylko siostry zostały uwolnione od obowiązków w barakach wojennych, powróciły do działalności właściwej ich powołaniu misyjnemu. Wojna jednak, szybciej niż to było możliwe w warunkach nieprzerwanego rozwoju, uświadomiła misjonarzom i misjonarkom nową sytuację kształtującą się w świecie. Młode narody zaczynają odkrywać swoją odrębność i tożsamość i zmierzają ku wyzwoleniu. Misjonarze i misjonarki doświadczają na afrykańskich terenach, co może grozić ich działalności, jeśli nie jest we właściwym czasie złożona w ręce samego narodu. Encyklika „Rerum novarum” z roku 1926 żąda, kierując się nową sytuacją, kształcenia rodzimych kapłanów i zakonników. W ten sposób praca misyjna zyskała nowe horyzonty i w tym kierunku szły wysiłki misjonarzy.